When We Rise: been there, seen that…
Datum: 20/04/2017
De pilootaflevering van When We Rise, de miniserie over de opkomst van de holebi beweging in San Francisco in het begin van de jaren zeventig, kon ons niet helemaal overtuigen. Maar we moeten er meteen aan toevoegen dat de eerste episode (van 83 minuten) door Canal + verknipt werd tot twee afleveringen van 41 minuten. En in tegenstelling tot de vermelding in de programmagids was het enkel die eerste aflevering die werd vertoond. Aan het einde van de vertoning werd dit argument door de organisatoren dan ook aangevoerd om te zeggen dat het narratieve op deze manier niet helemaal tot zijn recht kwam.
Wie Milk heeft gezien met Sean Penn in de rol van homoseksuele burgemeester Harvey Milk, zal meteen de gelijkenissen herkennen. Normaal, want het scenario werd geschreven door Dustin Lance Black die vond dat het verhaal van Milk onvoldoende was. Er waren immers nog meer boeiende en interessante verhalen te vertellen zoals die bijvoorbeeld die neergepend werden door een van de activisten, Cleve Jones (in de film Milk vertolkt door Emile Hirsh) de latere campagnemedewerker van Milk. Black werkte voor deze pilot opnieuw samen met Gus Van Sant, hetzelfde duo dat verantwoordelijk was voor tweevoudig Oscarwinnaar Milk.
De serie start kort na de rellen in Stonewall, New York. City. De place to be voor homoseksuelen is op dat moment San Francisco. We volgen drie jonge mensen die in San Francisco – elke op hun manier – iets wat op een beweging lijkt, van de grond proberen te krijgen. Cleve Jones begeeft zich naar San Francisco wanneer hij erachter komt dat zijn vader hem wil ‘genezen’. Roma Guy probeert een beweging op te starten voor lesbische vrouwen nadat NOW (National Organisation for Women) twee vrouwen aan de deur zette omwille van hun geaardheid. Ken Jones tot slot, is een zwarte marinier die na de oorlog in Vietnam, naar San Francisco wordt gestuurd om er binnen een trainingsproject, officieren en andere mariniers met racistische vooroordelen, op andere gedachten te brengen.
Black probeert zoveel mogelijk verhalen te vertellen in een zo kort mogelijke tijd: hij springt van het ene personage over op het andere. Men heeft nauwelijks de tijd om te vatten wat er allemaal gebeurt. Dat zorgt ervoor dat het geheel nogal chaotisch en fragmentarisch overkomt. Om nog maar te zwijgen van het abrupte einde (maar daarvan kennen we inmiddels de oorzaak).
Wie Milk (of Longtime Companion of The Normal Heart) heeft gezien krijgt ook de indruk alles al eerder gezien te hebben. Niet dat deze verhalen onbelangrijk zijn, integendeel, er kan niet genoeg verteld worden over de strijd die deze mensen hebben moeten voeren om een plaats te vinden in de maatschappij, maar wij kregen de indruk dit allemaal al eerder gezien te hebben – mede door het gebruik van archiefbeelden waardoor alles het karakter krijgt van een documentaire. Verrast door nieuwe invalshoeken of een andere vormgeving, waren we niet.
De vertolking is in handen van jonge, onbekende acteurs. Hun volwassen ik wordt echter vertolkt door gekende namen als Guy Pearce (Memento), Mary-Louise Parker (Weeds) en Kenneth Michael Williams (The Night Of, Boardwalk Empire). Verder zien we ook nog Rosie O’Donnell, Whoopi Goldberg, David Hyde Pierce en Rachel Griffiths.